46روستای سیستان و بلوچستان سیراب شدند
تاریخ انتشار: ۷ آبان ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۲۸۷۷۳۵
به گزارش خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری فارس، همزمان با آغاز تنش آبی در تابستان سال 1400 در استان‌های گرم و خشک کشور از جمله سیستان و بلوچستان، جمعیت امام رضایی‌ها در قالب پروژه «سرزمین آباد» با یک برنامه‌ریزی بلندمدت و با پشتوانه کمک‌های مردمی و استفاده از ظرفیت اجتماعی شرکت‌ها و بنگاه‌های اقتصادی به کمک مردم استان سیستان و بلوچستان رفت و در سه فاز عملیاتی اقدام به آبرسانی به 46 روستای این استان کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
با توجه به خشکسالی‌های پی در پی در نتیجه کاهش نزولات آسمانی و همچنین عدم دسترسی برخی از روستاها به آب آشامیدنی سالم، ضرورت آبرسانی دائم به مناطق مختلف استان سیستان و بلوچستان بیش از پیش احساس می‌شد. بر همین اساس، جمعیت امام رضایی‌ها با تکیه بر تجارب قبلی خود در سال‌های 1398 و 1400 در استان خوزستان در موضوع آبرسانی به روستاها، به میدان آمد تا در حد توان خود دغدغه مردمان این دیار در زمینه تأمین آب آشامیدنی را برطرف کند.
در عملیات آبرسانی به روستاهای سیستان و بلوچستان در فاز اول توسط گروه فنی و مهندسی جمعیت امام رضایی‌ها در تابستان سال 1400، در مدت کمتر از ۶۰ روز تأمین آب آشامیدنی پایدار و اتصال به منابع تأمین مطمئن اجرای شبکه و خطوط فرعی 12 روستا در شهرستان‌های دشتیاری و چابهار و اصلاح و توسعه شبکه آب‌آشامیدنی و خطوط فرعی 6 روستا در شهرستان نیمروز محقق شد.
در فاز اول طرح آبرسانی جمعیت امام رضایی‌ها، روستاهای ملابخش جدگال، باغ درمحمد، جان محمددرکاله، احمد جدگال، فتی محمد درکشیده، عبدالرحمن درفشه، میرآباد، پتی، پیر بخش سویک، شیخ اسماعیل یزدان پناه و نوحانی شکر بازار در بخش مرکزی چابهار، روستای ربورزهی در شهرستان دشتیاری و روستاهای قائم آباد، الری، فقیر لشکری، کچیان، حیدرآباد فتح الله، چهار روستا هم عرض صفر اربابی، دهنو، پشت ادیم و حسین آذرنگ شهرستان نیمروز به شبکه آب شرب دائمی و سالم متصل شدند.
در ادامه در راستای تأمین آب شرب پایدار و اتصال به منابع تأمین مطمئن، در فاز دوم و در زمستان سال 1400 اجرای شبکه و خطوط فرعی 7 روستا شامل گارفقیر، زیندان بالا، زیندان پایین، پیرمحمدبازار گبولانی، تینک، سایانی و کنوری در شهرستان‌های دشتیاری و چابهار و اصلاح و توسعه شبکه آن انجام شد.
جمعیت امام رضایی‌ها که از همکاری شبکه سوم سیما جهت جذب مشارکت‌های مالی خیرین مردمی و صاحبان صنایع از طریق زیرنویس و پخش مستندهای مسئولیت اجتماعی شرکت‌ها و بنگاه‌های افتصادی برخوردار بود، در سال 1400 از طریق لوله کشی به 26 روستا آبرسانی دائم کرد. پس از این مرحله و با آغاز فاز سوم پروژه سرزمین آباد، آبرسانی به 21 روستای استان سیستان و بلوچستان در دستور کار جمعیت قرار گرفت.
در این فاز عملیاتی در تابستان سال 1401، به روستاهای امام بخش کلو، ملابخش پی کن، تاج محمد پاهنگ، حسین بازار (رحیم داد)، اسلام آباد گندو، مولوی محمدبازار گبولانی کرمبل بخشی، کرمبل کمیسا، کرمبل فقیر، کرمبل خداداد، کرمبل رمضان، نوریس، داد رحمان جدگال، نورمحمد خانزهی، پتی پایین، مروبازار، صابک بازار، سلیمان بازار، سومارزهی و سینا چو و روستای پتی شهرستان‌های دشتیاری و چابهار آبرسانی شد و به این ترتیب، مجموع روستاهای دارای آب دائمی و قابل شرب به همت گروه فنی و مهندسی جمعیت امام رضایی‌ها بعد از 15 ماه و در سه فاز مجزا به 46 روستا رسید.
پایان پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: پایان خشکسالی جمعیت امام رضایی ها جمعیت امام رضایی ها سیستان و بلوچستان آب آشامیدنی سال 1400
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۲۸۷۷۳۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
۳ دهه خدمت در مناطق محروم / بازنشستگی که خوشایند نیست
زوج معلم بجنوردی که ۲۹ سال است در نقاط محروم مرزی خدمت می‌کنند تا چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند؛ حضور سه دهه در روستا و خاطرات آن، این زوج را با زندگی شهری غریبه کرده است.
به گزارش خبرگزاری ایمنا از خراسان شمالی، معلم واژه‌ای که هرکس می‌شنود حس امنیت و اعتماد سرتاپای وجودش را فرامی‌گیرد و با به یادآوردن مهربانی و تلاش‌های آنها اشک از چشمان انسان فرو می‌ریزد.
معلمی شغلی متفاوت است که انتخابش می‌تواند سبک و نحوه زندگی یک فرد را برای تمام عمر تغییر دهد؛ از ارتباط گسترده با دانش‌آموزان و والدین‌شان تا ماندن در جاده‌های پر از برف روستایی برای رسیدن به مدرسه، اینها خاطراتی هستند که برای معلم‌های فداکار ثبت می‌شود.
به مناسبت روز معلم به سراغ یک زوج خستگی‌ناپذیر فرهنگی رفتیم؛ خانم و آقای رضایی، معلمان با تجربه‌ای که ۲۹ سال است در مناطق محروم و مرزی خراسان‌شمالی خدمت می‌کنند و تمام سختی‌های آن را به جان خریده‌اند.
آنها با روستاهای محروم و دانش‌آموزانش رفاقتی به درازای یک عمر دارند، رفاقتی که ثمره حضور و اقامتشان در روستا است؛ سی سال زندگی در روستا این زوج معلم را با شهر غریبه کرده است، دیگر حتی بعد از بازنشستگی نیز تمایلی برای زندگی در شهر ندارند.
خانم رضایی می‌گوید صفا، صمیمیت و سادگی مردم روستا حالمان را خوب می‌کند، او ترجیح می‌دهد با مردم و دانش‌آموزانی زندگی کند که معمولاً معلم‌ها تمایل به ماندن در آنجا ندارند؛ معلم‌های جوان هنوز مهر ابلاغشان خشک نشده، سودای رفتن به مناطق مرفه را در سر می‌پروانند.
آقای رضایی و همسرش از سال ۱۳۷۲ از طریق نهضت سوادآموزی، معلمی را شروع کردند و بعد هم معلم رسمی آموزش‌وپرورش شدند؛ تمام دوران خدمت را با یکدیگر و در یک مدرسه بوده‌اند، آقای رضایی چند سالی مدیر مدرسه شد، اما همسرش هیچگاه حلاوت کلاس‌داری را با میز مدیریت عوض نکرده است.
آنها می‌گویند ما با سیاست و اینکه چه کسی می‌آید و چه کسی می‌رود کار نداریم، ما معلم هستیم و تلاش داریم وظیفه اصلی‌مان را به بهترین شکل ممکن انجام دهیم.
زن و شوهر گزارش ما، معلمی را شغلی منحصر به فرد می‌دانند که تفاوتی فاحش با دیگر مشاغل دارد، یک معلم به عنوان الگو و نمونه انسان کامل در پیش چشمان دانش‌آموزان به نظر می‌آید و همین مسئولیتش را دوچندان می‌کند.
خانم‌رضایی خاطرات زیادی از سال‌های ابتدایی معلمی دارد، او می‌گوید: تا چند سال بعد از شروع به کار معلمی هیچ وسیله‌ای نداشتیم و بارها در میان برف و باران مجبور شدیم پیاده مسیرها را طی کنیم.
آنها هیچگاه دیر به مدرسه نمی‌رسند، زیرا با خود عهد بسته‌اند که هر هفته بعدازظهر جمعه به سمت روستا حرکت و هفته جدید را با طراوت و شادابی و به دور از خستگی شروع کنند.
خانم‌رضایی در مدت طولانی معلمی‌اش فقط یک روز غیبت در پرونده کاری‌اش به ثبت رسانده و باقی ایام همواره و با شوق، عمرش را صرف دانش‌آموزانش کرده است.
شیرین‌ترین لحظات این زوج معلم زمانی است که دانش‌آموزان خود را در جایگاه‌های خوب و متعارف ببینند، بسیاری از کسانی که تا چند سال پیش در کلاس‌های آنها می‌نشستند، امروز معلمانی هستند که راه استاد را در مسیر زیبای تربیت ادامه می‌دهند.
آنها می‌گویند اکنون دانش‌آموزان گذشته ما همچون پدر و مادر برایمان احترام قائلند و هنوز رابطه گرم و صمیمی گذشته‌مان را داریم.
خانم رضایی در این ۳۰ سالی که معلم بوده، کلاس اول را بیشتر از همه پایه‌ها تجربه کرده است؛ او ۲۲ سال از عمرش را با نونهالانی گذرانده است که به گفته خودش از باسواد کردن آنها حسی سرشار از لذت می‌گیرد که برایش قابل توصیف نیست.
آنها ۱۲ سال است که به روستای سوخسوی انقلاب در بخش غلامان آمده‌اند و دیگر با دانش‌آموزان و اهالی آنجا همانند یک خانواده شده‌اند. از گشت‌وگذارهایی که بعدازظهرها با دانش‌آموزان‌شان دارند تا رفتن به عروسی‌ها و مراسم شاگردان، شیرینی و حلاوت معلمی را برای آنها دو چندان کرده‌است.
خانم رضایی معتقداست حقوق معلمان کم اما با برکت است، او می‌گوید هیچکس نباید معلمی را به خاطر مسائل مالی انتخاب کند زیرا بیشترین آسیب را می‌بیند؛ آقای رضایی نیز باورش همین است و حقوق معلم‌ها را متناسب با سختی کارهایشان نمی‌داند.
آنها چند ماه دیگر بازنشسته می‌شوند و این موضوع اصلاً برایشان خوشایند نیست؛ خانم رضایی بیشترین نگرانی‌اش از این است که باقی معلمان مثل آنها برای بچه‌ها و اهالی روستا وقت نگذارند.
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟